سازگاری با بیماری مولتیپل اسکلروزیس (ام اس)

با توجه به اینکه بیماری دیابت یکی از جدی ترین مشکلات تهدید کننده سلامت افراد در هزاره سوم است.دیابت به عنوان یک بیماری مزمن محصول سبک زندگی ماشینی ؛ تنش زا و استرس آور انسان عصر مدرن است.که به صورت خاموش و مهلک در حال پیشروی و قربانی گرفتن است. وهیچکس از تیررس خطر آن در آمان نیست. دیابت شایع ترین بیماری سوخت و ساز در جهان است و در کشور ایران نیزاز شیوع بالایی برخوردارمیباشد.استرس به عنوان یک عامل خطرزا میتواند باعث نوسان در قند خون افراد و به دنبال یک عامل مخل میتواند تاثیرات مخرب روانی و جسمی برای بیماران مبتلا به دیابت در پی داشته باشد.استرس میتواند با عدم کنترل بر میزان خوراک مصرفی و افزایش خوردن،عدم رعایت رفتارهای خود مراقبتی ؛کم تحرکی و ورزش نکردن و پیروی از درمان منجر شود که نتیجه آن نوسان در کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت است.عوامل روانشناختی از قبیل استرس در کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت را تحت تاثیر قرار میدهد.بلکه در رفتارهای خود مراقبتی و مدیریت  و دست یابی به کنترل مناسب در این افراد منجر می شود در واقع دیابت به عنوان یک بیماری مزمن چند عاملی استو از عامل های مختلف ژنتیکی ،فردی،محیطی و فرهنگی تاثیر می پذیرد . در این بین استرس به عنوان یک عامل خطر آفرین می تواند با تاثیرات فیزیولوژیکی و روان شناختی بر افراد آنها را به سمت ابتلا به بیاری های مزمن از جمله دیابت سوق دهد. از سوی دیگر با توجه به رابطه دو طرفه و تعاملی بین دیابت و استرس به دیابت میتواند  منجر به استرس مزمن در افراد بیمار شده و این استرس پیامدهای منفی رفتاری ، هیجانی ، فیزیولوژیکی در افراد در پی دارد.پیامدهایی که می تواند باعث تشدید به اوضاع شده و به وخیم شدن شرایط جسمی و روانی بیماران منجر شود.